ამ ვირუსს აქვს კლასტერული გავრცელება, შესაბამისად არის რაღაც მათემატიკური კავშირი შესაძლო კონტაქტების რაოდენობასა და ინფექციის გადადებას შორის, – ამის შესახებ საერთაშორისო ფონდ „კურაციოს“ პრეზიდენტმა გიორგი გოცაძემ Forbes Talks-ის ფორმატში გიორგი ისაკაძესთან ინტერვიუში ისაუბრა. მან სილამაზის სალონები მაგალითად მოიყვანა და განაცხადა, რომ არ ესმის თუ რატომ იხსნება მსგავსი ბიზნეს სუბიექტები ეკონომიკის გახსნის მეექვსე ეტაპზე.

„მე მაგალითად ვიცი, რომ ძალიან ბევრი სილამაზის სალონი არის საქართველოში, სადაც 1-2 ადამიანი მუშაობს, რომელსაც შეუძლია მაქსიმუმ 6 კლიენტს მოემსახუროს დღის განმავლობაში. მათემატიკურად შეგიძლია გათვალო, რომ ეს რომ გახსნა, ალბათობის თეორიით შეგიძლია თქვა, რამდენი პაციენტი შეიძლება მიიღო. ეს არის მათი საარსებო წყარო. მე არ მესმის რატომ ვხსნით მეექვსე ეტაპზე. ეპიდემიოლოგიური სუბსტრატი თუ ლოგიკა რა არის ამის უკან, რომ ასეთი სალონები იხსნება ბოლოს.. რატომ არ შეგვეძლო გვეთქვა რომ 4–5–6 კვადრატულ სალონზე, გახსენი, და იმუშავე და შენი ლუკმაპურის ფული იშოვე“, – აღნიშნა გიორგი გოცაძემ.

მისივე მოსაზრებით, გარკვეული ღონისძიებები ეპიდემიის წინააღმდეგ არ არის გამართლებული.

„მე არ ვარ ეპიდემიოლოგი, მაგრამ რაღაცას რომ შეხედო საღი აზრით, არ ამართლებს... მაგალითად, საქართველოში არის რიგი სოფლები და რაიონები, სადაც 400-500 ადამიანზე მეტი არ ცხოვრობს. რეალურად იმ სოფლების კარანტინში ჩაკეტვა, რა იმხელა საფრთხეს წარმოადგენს, რომ ჩვენ ხარჯს ვიღებთ.. საფრთხეს წარმოადგენს დიდი რაოდენობა ხანდაზმულებისა, რომელთა კარანტინში გადაყვანა შეიძლება უფრო იაფი დაგვიჯდეს, ვიდრე იმ მთელი სოფლის ან უბნის ჩაკეტვა. ეს ჩემი აზრია, მე არ ვამტკიცებ, რომ ეს სწორი აზრია. მე რომ ვიყო ამ განზომილებით ვიმსჯელებდი.

გაჭირვებული ქვეყნისთვის ეს არის ხარჯი, ეს ხარჯი გაიღება. და რამდენად ეფექტურია ამ ხარჯის გაღება. გინდა თუ არა რომ ხარჯი გაიღო ამ ღონისძიებებზე, თუ ჯობია რომ ხარჯი კარანტინზე გაიღო. კარანტინზე შეგაქვს ეკონომიკური უკუგება, გაჩერებულ სასტუმროში შეგყავს ადამიანი, და იმ სასტუმროს მეპატრონეს 2–3 კაპიკი შემოსავალი აქვს. ეს თანხა ხომ მაინც იხარჯება“, – აღნიშნა „კურაციოს“ პრეზიდენტმა Forbes Talks-ში.