საქართველოში მცხოვრები ეთნიკური უმცირესობების 12.9% უმუშევარია. სოციალური სამართლიანობის ცენტრის კვლევის თანახმად, საქალაქო დასახლებებში მცხოვრები უმცირესობების 37.4% ეკონომიკურად არააქტიურია, ხოლო სოფლის ტიპის დასახლებებში ასეთი 40.6%-ია. სამუშაო ძალის გარეთ მყოფი ეთნიკური უმცირესობების მაჩვენებელი მაღალი, 36.2%-ია, 18-34 წლის ეთნიკური უმცირესობების ახალგაზრდებში.
ეთნიკური უმცირესობების შემთხვევაში, სოფლის მეურნეობის პროდუქციის გაყიდვიდან მიღებული შემოსავალი ფულადი შემოსავლის მნიშვნელოვანი წყაროა გამოკითხულთა 21.7%-თვის.
„მთავარი მიზეზი, რის გამოც, ეთნიკური უმცირესობები ვერ საქმდებიან ქართული ენის არ ცოდნაა. ეთნიკური უმცირესობების 63% ცუდად ან ძალიან ცუდად ცნობს ქართულ ასოებს. საქართველოში მცხოვრები ეთნიკური უმცირესობების 60%-ს ცუდად ან ძალიან ცუდად შეუძლია ქართულ ენაზე მოსაუბრე ადამიანთან კომუნიკაცია, ხოლო ქართული ლიტერატურის კითხვა და ტექსტის შინაარსის გაგება ძალიან ცუდად შეუძლია 84%-ს", - აღნიშნულია კვლევაში.
კვლევის მიხედვით, ეთნიკურ უმცირესობებს არასდროს უსარგებლიათ ისეთი პროგრამებით, როგორებიცაა: „აწარმოე საქართველოში" (89.6%), „აგროდაზღვევის პროგრამა" (90%), „დანერგე მომავალი" (89.6%), შეღავათიანი აგროკრედიტი" (80.8%). მთავარ მიზეზად ინფორმაციის არ ფლობა სახელდება. ამასთან, გამოკითხულთა 90%-ს მონაწილეობა არასდროს მიუღია საარჩევნო კამპანიის დაგეგმვაში, პოლიტიკური პარტიების აგიტაციაში, საარჩევნო სიების დაზუსტებაში. ეთნიკური უმცირესობების დიდ ნაწილს არასდროს მიუმართავს თვითმმართველი ორგანოებისთვის, მეტიც, მათ მთავრობის მუშაობაზე ინფორმაცია არ აქვთ.
სოციალური და ეკონომიკური უთანასწორობის გამო, ეთნიკური უმცირესობების დიდი ნაწილი ემიგრაციაში წასვლაზე ფიქრობს. როგორც კვლევაშია აღნიშნული, ქვეყნიდან წასვლის სურვილს სიღარიბის გამო 40.5% ასახელებს, სამუშაო ადგილების ნაკლებობის გამო 25.9%.
„მიგრაციის მაპროვოცირებელ ფაქტორებად სიღარიბისა და სამუშაო ადგილის პრობლემა ყველა ეთნიკურ ჯგუფში მწვავედ დგას, თუმცა კიდევ უფრო მკვეთრია აზერბაიჯანულ თემში, სამუშაო ადგილების პრობლემა, ასევე აქტუალურია ქისტების თემში, ხოლო სიღარიბე - ურბანულ მცირე ეთნოსებში", - აღნიშნულია კვლევაში.
სოციალური სამართლიანობის ცენტრის კვლევა 2022 წელს ჩატარდა. კვლევა რაოდენობრივი იყო, გამოიკითხნენ ჯავახეთის, ქვემო ქართლის, კახეთის აზერბაიჯანელების სოფლებისა და პანკისის ხეობის მოქალაქეები.
