ქარის ენერგია მსოფლიოს ყველაზე სწრაფად მზარდი განახლებადი ენერგიის წყაროა, რომელიც წლიურად საშუალოდ 100 გიგავატის სიმძლავრით იზრდება. ამჟამინდელი მონაცემებით, ქარის ენერგიის გლობალური სიმძლავრე 900 გიგავატს აღწევს, თუმცა პროგნოზირებულია, რომ მომდევნო ათწლეულის განმავლობაში აღნიშნული მაჩვენებელი გაოთხმაგდება.
ბოლო ათი წლის განმავლობაში ქარის ენერგია თითქმის 60%-ით გაიაფდა, რაც იმ ფაქტით არის განპირობებული, რომ ქარის ტურბინები გაიაფდა და მათი მეშვეობით გამომუშავებული ენერგია ახლა უფრო მარტივად შეიძლება იქნეს გარდაქმნილი ელექტროენერგიად, ვიდრე - ადრე.
ქარის ენერგიის ათვისების კუთხით აშშ, ჩინეთი, ინდოეთი, ბრაზილია და გერმანია ლიდერობენ. ზოგადად, ქარის ელექტროსადგურების ეფექტიანობა პირდაპირაა დამოკიდებული ობიექტის გეოგრაფიულ მდებარეობასა და ლანდშაფტზე.
რაც შეეხება ქარის ელექტროსადგურის მუშაობის პრინციპს, ის, თავისი არსით, საკმაოდ მარტივ ლოგიკას ეფუძნება, რომელიც ქარის კინეტიკურ ენერგიას მექანიკურ ენერგიად გარდაქმნის. ამ პრინციპს ადამიანები უკვე საუკუნეებია იყენებენ, ჯერ კიდევ ქარის წისქვილების ეპოქიდან მოყოლებული.
პროპელერს, ძირითადად, სამი ფრთა აქვს, რაც ქარის ზემოქმედების ქვეშ ოპტიმალურ აჩქარებას უზრუნველყოფს. ბრუნვის პროცესში შიდა როტორი დამაკავშირებელი ღერძის დახმარებით გენერატორს ატრიალებს, რომელიც მექანიკურ ენერგიას ელექტროენერგიად გარდაქმნის.
გენერატორის მიერ გამომუშავებული ენერგია გადამცემი ხაზების მეშვეობით ქვესადგურს, შემნახველ მოწყობილობას ან ცენტრალურ გამანაწილებელ სისტემას უკავშირდება, რომელიც შემდგომ ამ ენერგიის მოსახლეობაზე გადანაწილებას უზრუნველყოფს.
რაც უფრო ძლიერი ქარია, გენერატორი მით უფრო მეტ ენერგიას გამოიმუშავებს, თუმცა ზედმეტად ძლიერი ქარის შემთხვევაში ტურბინას ჩამკეტი მექანიზმით აჩერებენ, რათა მან მექანიკური დაზიანება არ მიიღოს. ჰაერის სუსტი ნაკადი ქარის ელექტროსადგურის გამომუშავებაზე ნეგატიურად აისახება, სწორედ ამიტომ ქარის სადგურებს მიზანმიმართულად ისეთ ადგილებში აშენებენ, სადაც მუდამ ძლიერი ქარი ქრის.
