ცხოვრების გაზრდილი ხარჯის გამო შექმნილი კრიზისი, რაც გასულ წელს მაღალი ინფლაციით იყო განპირობებული, კოვიდ-19-ის პანდემიის შედეგებთან ერთად აზიისა და წყნარი ოკეანის რეგიონს უკიდურესი სიღარიბისკენ უბიძგებს, ნათქვამია აზიის განვითარების ბანკის (ADB) ახალ ანგარიშში.
გასულ წელს აზიისა და წყნარი ოკეანის რეგიონში დაახლოებით 155.2 მილიონი ადამიანი, ანუ რეგიონის მოსახლეობის 3.9% ცხოვრობდა უკიდურეს სიღარიბეში, ნათქვამია დღეს გამოცემულ ანგარიშში — აზიისა და წყნარი ოკეანის რეგიონის 2023 წლის მთავარი ინდიკატორები. ანგარიშის მიხედვით რიცხვი 67.8 მილიონით მეტია იმასთან შედარებით, რაც პანდემიისა და ცხოვრების გაზრდილი ხარჯის გარეშე იქნებოდა. უკიდურესი სიღარიბე განისაზღვრება დღეში 2.15 აშშ დოლარზე ($) ნაკლებით ცხოვრებით და საფუძვლად უდევს 2017 წლის ფასები, რომლებიც დაკორექტირებულია მსყიდველობითი უნარისა და ინფლაციის მიხედვით.
„აზიისა და წყნარი ოკეანის რეგიონი კოვიდ-19-ის პანდემიისგან აღდგენას ახერხებს, მაგრამ გაზრდილი ხარჯით გამოწვეული კრიზისი სიღარიბის აღმოფხვრას აფერხებს,“ განაცხადა ADB-ის მთავარმა ეკონომისტმა ალბერტ პარკმა. „ღარიბი მოსახლეობისთვის სოციალური დაცვის მექანიზმების გაძლიერებითა და ინვესტიციებისა და ინოვაციების ხელშეწყობით, რაც ეკონომიკური ზრდისა და დასაქმების შესაძლებლობებს ზრდის, რეგიონის მთავრობებს მდგომარეობის შეცვლა შეუძლიათ.“
ცხოვრების გაზრდილი ხარჯით გამოწვეული კრიზისით ყველაზე მეტად ღარიბი მოსახლეობა ზარალდება, რადგან მათ ნაკლები შესაძლებლობა აქვთ გაზრდილი ფასებით შეიძინონ სასიცოცხლოდ აუცილებელი სურსათი და საწვავი. ძირითადი მოხმარების საქონელსა და სერვისებზე ფასების ზრდა ბევრ ღარიბს საშუალებას არ აძლევს გააკეთოს დანაზოგი, გადაიხადოს ჯანდაცვის ხარჯები ან დააბანდოს ფული განათლებაში, არც სხვა შესაძლებლობები აქვთ საკუთარი მდგომარეობის ხანგრძლივ ვადაში გასაუმჯობესებლად.
შექმნილი მდგომარეობა სავარაუდოდ არაპროპორციულად აზარალებს ქალებს, რადგან ისინი როგორც წესი, ნაკლებს გამოიმუშავებენ და ხშირად არანაზღაურებად სამუშაოს ასრულებენ.
ღარიბი მოსახლეობა არა მხოლოდ ნაკლებს გამოიმუშავებს, არამედ მეტსაც იხდის სასიცოცხლოდ აუცილებელ პროდუქტებსა და სერვისებში, რადგან იძულებით არჩევანს აკეთებს და ხანგრძლივ ვადაში შესაძლოა ეს უფრო ძვირი ღირდეს, ნათქვამია ანგარიშში. მაგალითად, დაბალი შემოსავლის მქონე ოჯახები ხშირად იძულებული არიან ფართო მოხმარების საქონელი მცირე რაოდენობით იყიდონ, რაც შესაძლოა უფრო ძვირი დაჯდეს, ვიდრე დიდი მოცულობით ყიდვისას. ასევე შესაძლოა იძულებულნი იყვნენ არაფორმალურ დასახლებებში იცხოვრონ, სადაც ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული რისკები მეტია, იზრდება მათი ჯანდაცვის ხარჯები და შესაძლოა ასევე უწევდეთ უფრო ხანგრძლივი და ნაკლებად მოსახერხებელი მგზავრობა.
ADB-ის 2021 წლის გამოთვლით 2020 წელს კოვიდ-19-მა, პანდემიამდელ მოლოდინებთან შედარებით დამატებით 75-დან 80 მილიონამდე ადამიანს უბიძგა უკიდურესი სიღარიბისკენ. მაშინ უკიდურესი სიღარიბე განისაზღვრებოდა $1.90-ზე ნაკლებით ცხოვრებით, 2011 წლის ფასებზე დაყრდნობით.
ანგარიშის პროგნოზით განვითარებადი აზიისა და წყნარი ოკეანის რეგიონის ეკონომიკები სიღარიბის წინააღმდეგ პროგრესს განაგრძობენ. მიუხედავად ამისა 2030 წლისათვის რეგიონის მოსახლეობის დაახლოებით 30.3% ანუ დაახლოებით 1.26 მილიარდი ადამიანი კვლავ ეკონომიკურად მოწყვლადი იქნება, რაც 2017 წლის ფასებზე დაყრდნობით დღეში $3.65-დან $6.85-მდე თანხით ცხოვრებით განისაზღვრება.
გაზრდილი ცხოვრების ხარჯით გამოწვეულ კრიზისთან გასამკლავებლად, აზიისა და წყნარი ოკეანის რეგიონის მთავრობებს შეუძლიათ გააძლიერონ სოციალური დაცვის სისტემები, გაზარდონ სოფლის მეურნეობის განვითარების მხარდაჭერა, გააუმჯობესონ ადამიანების წვდომა ფინანსურ სერვისებზე, პრიორიტეტული გახადონ ინვესტიციები ინფრასტრუქტურაში და ბიძგი მისცენ ტექნოლოგიურ ინოვაციებსა და ადამიანური კაპიტალის განვითარებას, ხაზგასმულია ანგარიშში.
ADB-ის მიზანია, ხელი შეუწყოს აზიისა და წყნარი ოკეანის რეგიონის წარმატებულ, მრავალმხრივ, მედეგ და მდგრად განვითარებას. ამავდროულად, ის აგრძელებს მუშაობას რეგიონში უკიდურესი სიღარიბის აღმოსაფხვრელად. 1966 წელს დაარსებული ორგანიზაცია აერთიანებს 68 ქვეყანას, მათ შორის 49 აზიის რეგიონიდანაა წარმოდგენილი.
